επειδή...λόγια δεν υπάρχουν, δανείζομαι ...λόγια του Γ. Ρίτσου

Τούτο το σπίτι στοίχειωσε, με διώχνει θέλω να πω έχει παλιώσει
πολύ, τα καρφιά ξεκολλάνε,
τα κάδρα ρίχνονται σα να βουτάνε στο κενό,
οι σουβάδες πέφτουν αθόρυβα
όπως πέφτει το καπέλο του πεθαμένου
απ' την κρεμάστρα στο σκοτεινό διάδρομο
όπως πέφτει το μάλλινο τριμμένο γάντι της σιωπής
απ' τα γόνατά της
ή όπως πέφτει μιά λουρίδα φεγγάρι στην παλιά,
ξεκοιλιασμένη πολυθρόνα.
.............................
Λοιπόν, σου λεγα για την πολυθρόνα
ξεκοιλιασμένη φαίνονται οι σκουριασμένες σούστες, τα άχερα
έλεγα να την πάω δίπλα στο επιπλοποιείο,
μα που καιρός και λεφτά και διάθεση τι να πρωτοδιορθώσεις; -
έλεγα να ρίξω ένα σεντόνι πάνω της, - φοβήθηκα
τ' άσπρο σεντόνι σε τέτοιο φεγγαρόφωτο. Εδώ κάθισαν
άνθρωποι που ονειρεύτηκαν μεγάλα όνειρα,
όπως κι εσύ κι όπως κι εγώ άλλωστε,
και τώρα ξεκουράζονται κάτω απ' το χώμα
δίχως να ενοχλούνται απ' τη βροχή ή το φεγγάρι.
....................................
Τούτο το σπίτι δε με σηκώνει πια.
Δεν αντέχω να το σηκώνω στη ράχη μου.
Πρέπει πάντα να προσέχεις, να προσέχεις,
να στεριώνεις τον τοίχο με το μεγάλο μπουφέ
να στεριώνεις τον μπουφέ με το πανάρχαιο σκαλιστό τραπέζι
να στεριώνεις το τραπέζι με τις καρέκλες
να στεριώνεις τις καρέκλες με τα χέρια σου
να βάζεις τον ώμο σου κάτω απ' το δοκάρι που κρέμασε.
Και το πιάνο, σα μαύρο φέρετρο κλεισμένο. Δε τολμάς να τ' ανοίξεις.
Όλο να προσέχεις, να προσέχεις, μην πέσουν, μην πέσεις. Δεν
αντέχω.
.....................................
Τούτο το σπίτι, παρ όλους τους νεκρούς του,
δεν εννοεί να πεθάνει.
Επιμένει να ζει με τους νεκρούς του
να ζει απ' τους νεκρούς του
να ζει απ' τη βεβαιότητα του θανάτου του
και να νοικοκυρεύει ακόμη τους νεκρούς του
σ' ετοιμόρροπα κρεββάτια και ράφια.
...................................
Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
Κι η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται
υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της,
χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλη της
στις πενταροδεκάρες που της ρίχνουνε
τα ωραία κι ανυποψίαστα παιδιά
(ωραία ακριβώς γιατί είναι ανυποψίαστα)
και λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε
το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ, ευχαριστώ.
...................................
Σε λίγο ο Νέος θα σωπάσει, θα σοβαρευτεί και
θα πει: "Η παρακμή μιάς εποχής". Έτσι, ολότελα ήσυχος πια, θα
ξεκουμπώσει πάλι το πουκάμισό του και θα τραβήξει το δρόμο του.
Όσο για τη γυναίκα με τα μαύρα, δεν ξέρω αν βγήκε τελικά απ το
σπίτι. Το φεγγαρόφωτο λάμπει ξανά. Και στις γωνίες του δωματίου οι
σκιές σφίγγονται από μιαν αβάσταχτη μετάνοια, σχεδόν οργή, όχι
τόσο για τη ζωή, όσο για την άχρηστη εξομολόγηση. Ακούτε; Το
ραδιόφωνο συνεχίζει...

ΑΣ ΠΡΟΣΕΧΟΥΜΕ...

Επειδή πλησιάζει η μέρα κατά της κακοποίησης των γυναικών, προωθώ ένα μήνυμα του Ελληνικού Δικτύου Γυναικών Ευρώπης ( www.enow.gr) κατά της ενδοοικογενειακής βίας. Ας προσπαθήσουμε όλοι...

εθνική Αθηνών -Κορίνθου

Απέκτησα τον τελευταίο καιρό έναν αγαπημένο λογιστή (να σαι καλά predo), o οποίος με έστειλε πρωινιάτικο στην ΔΟΥ που ανήκω...κοντά στο σπίτι μου είναι αλλά και μακρυά με τα πόδια. 'Έψαχνα για ταξί, δεν έβρισκα, και πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στην 2η στάση..Και εκεί που χάζευα, έχασα την στάση. Λέω, καλά, θα κατέβω στην επόμενη και θα περπατήσω προς τα πίσω...έλα όμως που η επόμενη ήταν στην στροφή για τον Σκαραμαγκα!!!Με κουράγιο και αποφασιστικότητα, λέω θα περπατήσω..πρωινή γυμναστική!Που όμως? Μέσα στην εθνική, που δεν έχει πεζοδρόμιο? Ναί, είπα, μόνο να προσέχω μήπως με πάρει κανένας σβάρνα. Και ξεκίνησα..Φανταστείτε, να περπατάω...με το κόκκινο γυαλιστερό παπουτσάκι μου, με την πράσινη μου τσάντα μέσα στην εθνική...το τι κορναρίσματα άκουσα δεν λέγεται...η εικόνα μου παρέπεμπε ξέρετε που...Περπάτησα πολύ και με μεγάλο ρίσκο...Αλλά δεν το έβαλα κάτω, ούτε την διάθεση μου χάλασε αυτή η περιπέτεια...θυμήθηκα μια φράση μιας καθηγήτριας στο πανεπιστήμιο <ώριμος άνθρωπος είναι αυτός που δεν αφήνει να τον επηρεάζουν οι μικροερεθισμοί της καθημερινότητας...> και είμαι καλά!!

ναι, κλείνω τα 28!!!

Την Τετάρτη ,15, κλείνω τα 28 μου χρόνια!!!Μπράβο μου, που τα κατάφερα μέχρι εδώ...ακόμα όμως λέω ότι είμαι 27, από συνήθεια...???Μέρες συλλογισμού, αναλογισμού, κλείνει μια χρονιά και έρχεται μια άλλη, κοιτάζω πως θα την φτιάξω καθημερινά για να χαίρομαι κάθε χρόνο τέτοια μέρα..Ευχή που κάνω? Να ζω εγώ κι όλος ο κόσμος όχι έτσι:

αλλά προσπαθώντας για προσωπική και κοινωνική:

όταν οι γύρω μου είναι καλά...

μεγαλώνω...σε λίγες μέρες ένα χρόνο περισσότερο....και

• γίνομαι επιλεκτική....σε όλα
• δεν αντέχω την γκρίνια, μούρλα.....κλπ
• θέλω ανθρώπους γύρω μου...λίγους, αλλά δίπλα μου και δίπλα τους με τον δικό μου τρόπο (το ξέρετε δεν είμαι εκδηλωτική, θέλω χρόνο...)
• ωριμάζω και μου αρέσει...
• γνωρίζω περισσότερα για εμένα...
• είμαι καλύτερη στη δουλειά μου...
• λέω όχι...., δεν ξέρω, δεν μπορώ...κοκ
• επενδύω στον εαυτό μου και στη ζωή μου...
• αγαπάω....
• γελάω όλο και περισσότερο
• απολαμβάνω....και άλλα πολλά...

και προσθέτω ότι θέλω δίπλα μου ανθρώπους δημιουργικούς, με οράμα, έμπνευση, γέλιο και να είναι καλά...στις ζωές τους....

ε, και στα δύσκολα το ξέρουν πάλι κοντά τους θα είμαι ,με τον δικό μου τρόπο...

GARY MOORE live

Ανέβηκα για τον Gary Moore στην Αθήνα το Σαβ/κο...ναι, ούτε εγώ το πίστεψα πως είπα να μου βγάλουν εισητήριο και συμφώνησα να πάω εν τέλει (γιατί δεν είμαι των συναυλιών, εκτός κι αν είναι στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο, άντε και στην Λυρική). Βρέθηκα λοιπόν, σε ένα τεράστιο γήπεδο, με πολύ καλή οργάνωση και χωρίς ταλαιπωρία στην είσοδο και στην έξοδο, με πάρα πολύ κόσμο, να περιμένω να βγεί ο Gary για να ακούσω τα τρια τραγούδιά του που γνώριζα (you know i love u, still got the blues, empty rooms).

και περίμενα...και περίμενα....
και βγήκε πρώτα ένα συγκρότημα από το Μπραχάμι...όπου παρίστανε αγγλική μπάντα (καλοί ήτανε, αλλά εγώ βαρέθηκα στο πρώτο μισάωρο, όπου τελειώσανε ευτυχώς).
Και επιτέλους ήρθε και ο Ιρλανδός τραγουδοποιός, ακμαιότατος, με ζωντάνια και όρεξη..
Και πάλι βαρέθηκα, διότι έλεγε τραγούδια που εγώ δεν τα ήξερα...και όταν δεν ξέρω κάτι, βαριέμαι..και μόλις εκεί που χάζευα άκουσα την εισαγωγή από το still got the blues έλιωσα σαν βούτυρο και ξαφνικά έγινα ευτυχισμένη...μετά ακολούθησε το you know i love u, όπου έγινε χαμός σε όλο το γήπεδο...ε, σιγά μη έλεγε και το τρίτο μου γνωστό τραγούδι....
τελείωσε και ο κόσμος παρακαλούσε για τα άδεια δωμάτια...και φύγαμε...για να πάμε σε κανένα ρεμπετάδικο, να χορέψουμε λίγο γιατί είχαμε πιαστεί τόσες ώρες στην ίδια θέση...που να βρεις όμως ρεμπετάδικο σάββατο βράδυ?
Έτσι, καταλήξαμε στο pool bar του president, πίνοντας τον ποτό μας, κουβεντιάζοντας και έχοντας στα πόδια μας όλη την Αττική...

Ένα τετραήμερο σαν όλα τ' άλλα...

σαν ένας ολόκληρος μήνας...
Νιώθω πολλές φορές τυχερός άνθρωπος. Για όσα κάνω στην ζωή μου και για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου..Ήρθε πολύς κόσμος στο νησί αυτό το τετραήμερο που τελείωσε χθες, με την τελευταία αποχώρηση. Είχαμε να δουλέψουμε πάνω σε ένα project για το νησί. Κι αυτό που κάναμε ήταν ατελείωτες ώρες κουβέντας, δημιουργικής ανταλλαγής και τα τελευταία λίγα λεπτά, πριν ξημερώσει, δουλεύαμε. Κι όταν κουραζόμασταν λίγο πριν ξημερώσει πιάναμε τα ποδήλατα και αλωνίζαμε μέσα στα σοκάκια, σαν τα παιδιά. Εγώ χωρίς χέρια , κι ο άλλος χωρίς πόδια.
Γνωρίσα νέους ανθρώπους, οι δύο από την μπλογκόσφαιρα, που ήταν έκπληξη για μένα να τους έχω μπροστά μου, μετά από τόσο καιρό συνομιλιών, και οι άλλοι από διαφορετικούς χώρους αλλά με τόσα κοινά. Διάθεση για κουβέντα και μοίρασμα σε υπερβολικές δόσεις, μουσική με συνοδεία καφέδων, ποτών και αστρολογικών χαρτών. Σαν να αξιοποιήσαμε το ιδιαίτερο δυναμικό όλων μας. Δουλέψαμε καλά σαν ομάδα, μέσα από την διαφορετικότητά μας αναδύξαμε την μοναδικότητα και την διάθεση για συνεργασία.
Ευχαριστώ όλους που δεν με ξεχνάνε στο μικρό μου νησί..

τυμπανοκρουσίες έρχονται...

Έχουν φύγει...οι παρέες, οι φιλοξενούμενοι, τα παιδιά από το festival..

Έχουν μείνει..ο ανανεωμένος εαυτός μου, η πολύ δουλειά που πρέπει να κάνω, τα μπάνια που συνεχίζονται, η θάλασσα, το ποδήλατο που δεν αποχωρίζομαι και το βιβλίο που δεν τέλειωσα ακόμη..

Ζω την ωραία μου μοναξιά και απολαμβάνω, λίγο πριν αρχίσει πάλι η πολύ δουλειά και τα ανεβοκατεβάσματα Αθήνα- Λευκάδα..

Λίγο πριν μπει ο Σεπτέμβρης..για να ανασκουμπωθώ ξανά..και να αρχίσουν τα όργανα..

FOLKLOR..

Ξέμεινα στο νησί φέτος

συμμαζεύοντας 10 χρόνια ζωής..

κι εκεί που νόμιζα πως ήμουν μόνη

με όσα πέταξα και όσα κράτησα..

ήρθε το φολκλορ να μου ζωντανέψει τις νύχτες και τις μέρες.

Ιταλία, Κόστα Ρίκα, Σερβία...και άλλες πολλές χώρες ...είναι στο νησί για το φολκλορ

μένουν απέναντί μου και ζω παρατηρώντας όλους αυτούς τους ανθρώπους που ήρθαν από διάφορα μέρη του κόσμου για να παρουσιάσουν την παράδοσή τους, να χορέψουν και να γλεντήσουν...είναι σαν μια μεγάλη κατασκήνωση...ξεγνοιασιά, διασκέδαση, μουσική και παρέα...μόνο από την Γεωργία δεν ήρθαν λόγω των καταστάσεων που ζουν...των καταστάσεων που το δικό μου το μυαλό δεν μπορεί να καταλάβει και να χωνέψει...

και συνεχίζουμε να ζούμε στο φολκλορ της δικής μας ζωής...

Αναμνήσεις..καλοκαίρι 2007

περιοδεία Bodrum, Σάμο..7 ημέρες με τους ΗΧΩ Ν ΗΧΩ...μουσική, πρόβες, ξενύχτια, μουσική, συζήτηση, ανταλλαγή, μοίρασμα, μπάνιο...
hand chimes, ιδιόφωνο όργανο (βλ.εικόνα) που μαθαίνεται γρήγορα αν ξέρεις πλήκτρα..
φέτος δεν είχε περιοδεία..φέτος υπήρξαν γάμοι, εγκυμοσύνη, νέα μέλη..αποχωρήσεις παλαιών μελών και αναμνήσεις
Αναμνήσεις μιας δημιουργικής μουσικής ομάδας..ενός μουσικού δεσίματος και όχι μόνο..
Καλή συνέχεια..

Πωλείται clavinova YAMAHA

και να που αποφάσισα να πουλήσω την clavinova μου ...για να μην γίνω συλλέκτης πιάνων ηλεκτρικών και μη...δεν έχω και που να τα βάλω...
λοιπόν, όποιος ενδιαφέρεται να αγοράσει μια clavinova σε πολύ καλή τιμή και πολύ καλή κατάσταση ας επικοινωνήσει μαζί μου...
ευχαριστώ..

μην το κρατάς μέσα σου...

...είναι καλύτερα όταν δεν το κρατάς μέσα σου. Για σένα είναι....ξεσπάς, αδειάζεις, ανακουφίζεσαι. Για τον άλλον, όμως, είναι? Και μετά έρχονται οι ενοχές και η συγγνώμη...
Πως θα το προλάβω και πως θα το διαχειριστώ ίσως να είναι καλύτερες συμβουλές στον εαυτό μας, πως θα έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, ώστε να μην νευριάσω, να μην προσβάλω, να μην πω λόγια - που μετά θα τα πάρω εύκολα πίσω- με στόχο πάντα να το βγάλω από μέσα μου για να μην με βασανίζει....
ή να το βγάλω από μέσα μου αλλά να μην το διοχετεύσω στον άλλο - δεν φταίει σε τίποτα άλλωστε- ίσως είναι καλύτερα για όλους να μη το κρατήσω μέσα μου, αλλά να το στείλω σε μένα όχι στον άλλο...Μόνο τον εαυτό μου μπορώ να ελέγξω και να αξιοποιήσω και να οδηγήσω...

10+1

Για να με γνωρίσετε, είπα να παίξω με τους φίλους μου το παιχνίδι 10+1 άχρηστες πληροφορίες για μένα (που τελικά δεν είναι άχρηστες):

1. Το πρώτο μου ταξίδι με αεροπλάνο ήταν όταν βγήκα από το μαιευτήριο ημερών Αθήνα-Άκτιο. Ξαναμπήκα σε αεροπλάνο μετά από 20 χρόνια..Γιάννενα-Αθήνα.

2. Το κέντρο του κόσμου για μένα είναι το χωριό μου.

3. Τα πρώτα βήματά μου στο πιάνο τα έκανα με την καθοδήγηση του παππού μου.

4. Οι φίλοι μου με λένε απαθή.

5. Η φούγκα είναι η αγαπημένη μου μουσική φόρμα.

6. Ένας παπάς μου έχει πει να σκίσω το πτυχίο μου. Τελικά δεν το έκανα.

7. Δεν μου αρέσουν τα ζώα, εκτός από τα ψάρια στο ενυδρείο.

8. Τσάντες, παπούτσια και καλσόν.. τρελαίνομαι!

9. Μ' αρέσει να μου κάνουν τα χατήρια.

10. Θέλω να φορέσω γυαλιά μυωπίας.. αλλά δεν έχω μυωπία!

11. Το ιδανικό για μένα θα ήταν να περπατούσα ξυπόλητη παντού.. αλλά η μάνα μου με κυνηγούσε πάντα από πίσω!

πρώτο σχέδιο

και να που όταν δίνεις χρόνο και εμπιστεύεσαι την διαδικασία (ή τον εαυτό σου ή και τους άλλους, τους ξεχωριστούς άλλους) τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλεις...όπως τα έχεις ονειρευτεί...
στην σημερινή κοινωνία που όλα τρέχουν, για να είσαι σίγουρος για τις πράξεις και τις επιθυμίες σου χρειάζεται να πηγαίνεις αργά...δώσε χρόνο στον εαυτό σου, μην βιάζεσαι, ο πανδαμάτωρ χρόνος, ο χρόνος που όλα τα γιατρεύει...μας έλεγαν οι 'μεγάλοι', μας συμβούλευαν, όταν οι ίδιοι έτρεχαν και συνεχίζουν να τρέχουν από το πρωι μέχρι το βράδυ για να μαζέψουν χρήματα, να μας σπουδάσουν, να μη μας λείψει τίποτα, να μας παντρέψουν, να μας κάνουν κι εμάς γονείς (...) και όταν πεις είμαι μικρός ακόμα, δεν θέλω παντρειές, θέλω απλά να ζήσω αργά και ήρεμα τότε αρχίζουν άλλα γνωμικα, βιάσου, τα χρόνια περνάνε νερό, δεν θα προλάβεις, ό, τι είναι να κάνεις σήμερα μην το αναβάλεις για αύριο... έτσι, λοιπόν, έρχεται η σύγκριση, η σύγκρουση και η σύγχιση...και ανοίγει ο δρόμος για την καρέκλα του ψυχοθεραπευτή...πάλι καλά που η γενιά μας ψάχνει να βρει τον δρόμο της τον προσωπικό και όχι των άλλων...