εθνική Αθηνών -Κορίνθου

Απέκτησα τον τελευταίο καιρό έναν αγαπημένο λογιστή (να σαι καλά predo), o οποίος με έστειλε πρωινιάτικο στην ΔΟΥ που ανήκω...κοντά στο σπίτι μου είναι αλλά και μακρυά με τα πόδια. 'Έψαχνα για ταξί, δεν έβρισκα, και πήρα το λεωφορείο για να κατέβω στην 2η στάση..Και εκεί που χάζευα, έχασα την στάση. Λέω, καλά, θα κατέβω στην επόμενη και θα περπατήσω προς τα πίσω...έλα όμως που η επόμενη ήταν στην στροφή για τον Σκαραμαγκα!!!Με κουράγιο και αποφασιστικότητα, λέω θα περπατήσω..πρωινή γυμναστική!Που όμως? Μέσα στην εθνική, που δεν έχει πεζοδρόμιο? Ναί, είπα, μόνο να προσέχω μήπως με πάρει κανένας σβάρνα. Και ξεκίνησα..Φανταστείτε, να περπατάω...με το κόκκινο γυαλιστερό παπουτσάκι μου, με την πράσινη μου τσάντα μέσα στην εθνική...το τι κορναρίσματα άκουσα δεν λέγεται...η εικόνα μου παρέπεμπε ξέρετε που...Περπάτησα πολύ και με μεγάλο ρίσκο...Αλλά δεν το έβαλα κάτω, ούτε την διάθεση μου χάλασε αυτή η περιπέτεια...θυμήθηκα μια φράση μιας καθηγήτριας στο πανεπιστήμιο <ώριμος άνθρωπος είναι αυτός που δεν αφήνει να τον επηρεάζουν οι μικροερεθισμοί της καθημερινότητας...> και είμαι καλά!!