όταν οι γύρω μου είναι καλά...

μεγαλώνω...σε λίγες μέρες ένα χρόνο περισσότερο....και

• γίνομαι επιλεκτική....σε όλα
• δεν αντέχω την γκρίνια, μούρλα.....κλπ
• θέλω ανθρώπους γύρω μου...λίγους, αλλά δίπλα μου και δίπλα τους με τον δικό μου τρόπο (το ξέρετε δεν είμαι εκδηλωτική, θέλω χρόνο...)
• ωριμάζω και μου αρέσει...
• γνωρίζω περισσότερα για εμένα...
• είμαι καλύτερη στη δουλειά μου...
• λέω όχι...., δεν ξέρω, δεν μπορώ...κοκ
• επενδύω στον εαυτό μου και στη ζωή μου...
• αγαπάω....
• γελάω όλο και περισσότερο
• απολαμβάνω....και άλλα πολλά...

και προσθέτω ότι θέλω δίπλα μου ανθρώπους δημιουργικούς, με οράμα, έμπνευση, γέλιο και να είναι καλά...στις ζωές τους....

ε, και στα δύσκολα το ξέρουν πάλι κοντά τους θα είμαι ,με τον δικό μου τρόπο...

GARY MOORE live

Ανέβηκα για τον Gary Moore στην Αθήνα το Σαβ/κο...ναι, ούτε εγώ το πίστεψα πως είπα να μου βγάλουν εισητήριο και συμφώνησα να πάω εν τέλει (γιατί δεν είμαι των συναυλιών, εκτός κι αν είναι στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο, άντε και στην Λυρική). Βρέθηκα λοιπόν, σε ένα τεράστιο γήπεδο, με πολύ καλή οργάνωση και χωρίς ταλαιπωρία στην είσοδο και στην έξοδο, με πάρα πολύ κόσμο, να περιμένω να βγεί ο Gary για να ακούσω τα τρια τραγούδιά του που γνώριζα (you know i love u, still got the blues, empty rooms).

και περίμενα...και περίμενα....
και βγήκε πρώτα ένα συγκρότημα από το Μπραχάμι...όπου παρίστανε αγγλική μπάντα (καλοί ήτανε, αλλά εγώ βαρέθηκα στο πρώτο μισάωρο, όπου τελειώσανε ευτυχώς).
Και επιτέλους ήρθε και ο Ιρλανδός τραγουδοποιός, ακμαιότατος, με ζωντάνια και όρεξη..
Και πάλι βαρέθηκα, διότι έλεγε τραγούδια που εγώ δεν τα ήξερα...και όταν δεν ξέρω κάτι, βαριέμαι..και μόλις εκεί που χάζευα άκουσα την εισαγωγή από το still got the blues έλιωσα σαν βούτυρο και ξαφνικά έγινα ευτυχισμένη...μετά ακολούθησε το you know i love u, όπου έγινε χαμός σε όλο το γήπεδο...ε, σιγά μη έλεγε και το τρίτο μου γνωστό τραγούδι....
τελείωσε και ο κόσμος παρακαλούσε για τα άδεια δωμάτια...και φύγαμε...για να πάμε σε κανένα ρεμπετάδικο, να χορέψουμε λίγο γιατί είχαμε πιαστεί τόσες ώρες στην ίδια θέση...που να βρεις όμως ρεμπετάδικο σάββατο βράδυ?
Έτσι, καταλήξαμε στο pool bar του president, πίνοντας τον ποτό μας, κουβεντιάζοντας και έχοντας στα πόδια μας όλη την Αττική...

Ένα τετραήμερο σαν όλα τ' άλλα...

σαν ένας ολόκληρος μήνας...
Νιώθω πολλές φορές τυχερός άνθρωπος. Για όσα κάνω στην ζωή μου και για τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου..Ήρθε πολύς κόσμος στο νησί αυτό το τετραήμερο που τελείωσε χθες, με την τελευταία αποχώρηση. Είχαμε να δουλέψουμε πάνω σε ένα project για το νησί. Κι αυτό που κάναμε ήταν ατελείωτες ώρες κουβέντας, δημιουργικής ανταλλαγής και τα τελευταία λίγα λεπτά, πριν ξημερώσει, δουλεύαμε. Κι όταν κουραζόμασταν λίγο πριν ξημερώσει πιάναμε τα ποδήλατα και αλωνίζαμε μέσα στα σοκάκια, σαν τα παιδιά. Εγώ χωρίς χέρια , κι ο άλλος χωρίς πόδια.
Γνωρίσα νέους ανθρώπους, οι δύο από την μπλογκόσφαιρα, που ήταν έκπληξη για μένα να τους έχω μπροστά μου, μετά από τόσο καιρό συνομιλιών, και οι άλλοι από διαφορετικούς χώρους αλλά με τόσα κοινά. Διάθεση για κουβέντα και μοίρασμα σε υπερβολικές δόσεις, μουσική με συνοδεία καφέδων, ποτών και αστρολογικών χαρτών. Σαν να αξιοποιήσαμε το ιδιαίτερο δυναμικό όλων μας. Δουλέψαμε καλά σαν ομάδα, μέσα από την διαφορετικότητά μας αναδύξαμε την μοναδικότητα και την διάθεση για συνεργασία.
Ευχαριστώ όλους που δεν με ξεχνάνε στο μικρό μου νησί..