πρώτο σχέδιο

και να που όταν δίνεις χρόνο και εμπιστεύεσαι την διαδικασία (ή τον εαυτό σου ή και τους άλλους, τους ξεχωριστούς άλλους) τα πράγματα έρχονται όπως τα θέλεις...όπως τα έχεις ονειρευτεί...
στην σημερινή κοινωνία που όλα τρέχουν, για να είσαι σίγουρος για τις πράξεις και τις επιθυμίες σου χρειάζεται να πηγαίνεις αργά...δώσε χρόνο στον εαυτό σου, μην βιάζεσαι, ο πανδαμάτωρ χρόνος, ο χρόνος που όλα τα γιατρεύει...μας έλεγαν οι 'μεγάλοι', μας συμβούλευαν, όταν οι ίδιοι έτρεχαν και συνεχίζουν να τρέχουν από το πρωι μέχρι το βράδυ για να μαζέψουν χρήματα, να μας σπουδάσουν, να μη μας λείψει τίποτα, να μας παντρέψουν, να μας κάνουν κι εμάς γονείς (...) και όταν πεις είμαι μικρός ακόμα, δεν θέλω παντρειές, θέλω απλά να ζήσω αργά και ήρεμα τότε αρχίζουν άλλα γνωμικα, βιάσου, τα χρόνια περνάνε νερό, δεν θα προλάβεις, ό, τι είναι να κάνεις σήμερα μην το αναβάλεις για αύριο... έτσι, λοιπόν, έρχεται η σύγκριση, η σύγκρουση και η σύγχιση...και ανοίγει ο δρόμος για την καρέκλα του ψυχοθεραπευτή...πάλι καλά που η γενιά μας ψάχνει να βρει τον δρόμο της τον προσωπικό και όχι των άλλων...